به گزارش نیپنا ، صنعتگران و تولیدکنندگان ایرانی در سال‌های اخیر با مجموعه‌ای از چالش‌های پیچیده دست‌وپنجه نرم می‌کنند؛ از ناترازی انرژی و کمبود منابع مالی گرفته تا بی‌ثباتی سیاست‌های اقتصادی و موانع صادراتی. در چنین فضایی، نمایشگاه‌های بین‌المللی می‌توانند فرصتی برای تنفس صنعت باشند، اما تنها در صورتی که با برنامه‌ریزی و رویکردی تخصصی همراه باشند.
برای بررسی چالش‌های تولیدکنندگان با مهدی پورقاضی، از چهره‌های شناخته‌شده صنعت پلیمر و مدیرعامل شرکت مهندسی نیرومند پلیمر پارس به گفت و گو نشستیم که در ادامه می‌خوانید.
نمایشگاه Expo امسال را چطور ارزیابی می‌کنید؟
نمایشگاه Expo امسال به نظر من نسبت به پارسال و سال‌های قبل بهتر بود. تعداد بازدیدکنندگان خارجی بیشتر بود، هرچند محدود. بیشتر بازدیدکنندگان از پاکستان و افغانستان در نمایشگاه حضور داشتند. بازدیدکنندگان روسیه آن‌طور که انتظار می‌رفت حضور نداشتند. از کشورهای اروپایی هم اصولاً شرکت نمی‌کنند.
مشکل دیگر این بود که نمایشگاه خیلی تخصصی نبود، به‌ویژه نشست‌های B2B که نتیجه مطلوبی نداشت. به‌عنوان مثال، ما برای نشست با پاکستان یا روسیه حضور پیدا می‌کردیم، اما متوجه می‌شدیم کسی شرکت نکرده یا اگر هم شرکت کرده بودند، مشخص نبود در چه زمینه‌ای فعالیت دارند. از این جهت، به نظر بنده ضعیف بود. اما اینکه توانسته بودند از کشورهای خارجی بازدیدکننده جذب کنند، به نظرم قابل تحسین است.
بازارهای پُرپتانسیل را چگونه ارزیابی کردید؟ فکر می‌کنید بازارهای پُرپتانسیل برای محصولات شرکت شما امسال کدام‌اند؟
ما در حال حاضر به کشورهای همسایه از جمله عراق، ترکیه، آذربایجان، ارمنستان، ترکمنستان و افغانستان صادرات داریم.
امسال تمرکز بیشتر بر روسیه و پاکستان است و امیدواریم بتوانیم این کشورها را به مقاصد صادراتی خود اضافه کنیم. البته فعلاً در حد ارسال نمونه انجام شده، اما هنوز منجر به معامله بزرگ نشده است.
با توجه به مذاکراتی که در حال انجام است، امسال را از جهت صادرات برای صنعت پلیمر چگونه ارزیابی می‌کنید؟
از نظر من، اوضاع بسیار به تصمیمات سیاسی وابسته است. از یک‌سو اگر بتوانیم با آمریکا به نتایجی برسیم، نرخ ارز کاهش می‌یابد. از سوی دیگر، ممکن است ورود سرمایه و تکنولوژی نیز محقق شود، چراکه کشور ما واقعاً به این دو نیاز دارد.
اگر چنین نشود، نرخ ارز افزایش می‌یابد و ظاهراً منفعت اقتصادی صادرات بهتر می‌شود، اما در واقعیت مشکلات همچنان پابرجاست. ما نیاز به یک ثبات سیاسی و برنامه مشخص داریم. از نظر داخلی نیز اوضاع مناسب نیست؛ مشکلات کمبود آب، برق، گاز، مسائل مالیاتی و تأمین اجتماعی وجود دارد.
در حال حاضر، چالش اصلی چیست؟
تأمین سرمایه و همچنین تأمین برق از جمله چالش‌های اصلی است که می‌توان نام برد.
در خصوص ناترازی‌ها فکر می‌کنید امسال چگونه آغاز می‌شود و پیش‌بینی خاصی در این زمینه دارید؟
طبق اعلام جدول قطعی برق، از هفته گذشته یک روز در هفته خاموشی داشتیم و مجدداً اعلام شد که احتمالاً در هفته‌های آینده این خاموشی به یک روز و نیم افزایش یابد. تا به امروز، برای ماه‌های تیر و مرداد برنامه مشخصی اعلام نشده است.
در مجموع، خاموشی با توجه به ناترازی انرژی تا حدودی قابل درک است، اما بی‌برنامگی قابل درک و هضم نیست. لذا امیدواریم برنامه‌ای منظم تدوین شود که امکان برنامه‌ریزی را فراهم کند.
لازم به ذکر است که این قطعی برق برای مشتریان صادراتی نه تنها قابل درک و پذیرش نیست، بلکه مرتباً این سؤال را ایجاد می‌کند که چگونه کشوری با دریایی از انرژی، دچار ناترازی و قطعی برق است؟
به‌طبع آن، کلیه نظام تحویل با چالش مواجه می‌شود. متأسفانه مسئولین مربوطه، از جمله وزیر نیرو، در صحبت‌های خود قول‌های واهی می‌دهند. به‌طور مثال، زمستان سال گذشته با قطعیت گفتند مشکلات مرتفع شده و سال آینده مشکل قطعی برق نخواهیم داشت، که این‌گونه نشد.
اگر نکته ای باقی مانده بفرمائید؟
واقعیت این است که اقتصاد ما نیاز به آرامش دارد؛ و این آرامش از طریق ارتباط مفید با دنیا به‌دست می‌آید. تخاصم و جنگ با دنیا، دردی از اقتصاد درمان نمی‌کند. همان‌طور که مسئولین مشاهده کردند، با آغاز مذاکرات، قیمت دلار حدود بیست و پنج هزار تومان کاهش پیدا کرد و بخش اقتصادی و عموم جامعه به این مسأله واقف‌اند که در صورت آرامش و صلح با دنیا، شرایط بهتری در زندگی افراد رقم خواهد خورد.
جای تعجب است که چرا سیاستمداران جامعه ما متوجه این مهم نیستند و مرتباً عده‌ای به دنبال ایجاد تنش و برهم زدن توافقات با دنیا هستند. به نظر من لازم است که دولتمردان ما تغییر رویه دهند و متوجه باشند که در چهل و پنج سال گذشته مسیر اشتباهی رفته‌اند. اگر این روند ادامه یابد، می‌تواند عواقب شدیدتری داشته باشد. از سوی دیگر، هر سال نام‌گذاری‌ها در ارتباط با اقتصاد و تولید است، اما در پایان سال، هیچ‌کدام محقق نمی‌شود و کسی هم پیگیر و پاسخ‌گو نیست.
به‌طور مثال، سال گذشته را «رشد تولید» نام‌گذاری کردند و امسال یک مرحله عقب‌تر رفته‌اند و «سرمایه‌گذاری برای تولید» نام‌گذاری شده؛ در حالی که سرمایه‌گذاری مقدم بر رشد تولید است.
به‌طور کلی، به جز برگزاری همایش و سمینار، کار خاصی انجام نمی‌شود. منابع مالی وجود ندارد و اگر کسی بخواهد سرمایه‌گذاری کند، منابع از کجا باید تأمین شود؟ نه سرمایه‌گذار خارجی وجود دارد و نه بانک‌ها منابع مالی در اختیار سرمایه‌گذار می‌گذارند. در واقع، فقط شعارهای بدون محتوا مطرح می‌شود.
به نظر بنده، برازنده است که انجمن ها در این زمینه‌ها، علاوه بر روشنگری، مطالبه‌گر نیز باشند. نباید تبلیغات پوپولیستی تن داد؛ ما انتظار داریم که انجمن‌ها و نهادهای تخصصی مطالبه‌گر باشند.