در اکثر اوقات پس از گذشت زمان کوتاهی از دوران کوهنوردی و به دنبال علایق
شخصی میل به صخره نوردی یا سنگنوردی در وجود کوهنورد زنده می گردد. دیدن
صخره ها و تمایل شدید به انجام صعود از دیواره های کوتاه و بلند از جمله
عطشی است که هیچگاه کوهنورد را رها نخواهد نمود. با توجه به این اشتیاق و
جهت غلبه بر آن، آموزش صحیح نزد یک مربی با تجربه و حرفه ای صخره نوردی
ضروری می باشد
در صخره نوردی ورزشکار تلاش می‌کند با بالارفتن از موانع، به نوک صخره یا قله کوه برسد. معمولا افراد این کار را با کمک تجهیزات سنگ نوردی مثل طناب و کارابین و کلنگ مخصوص انجام می‌دهند. نوع تجهیزات مورداستفاده، بسته به تندی شیب و ارتفاع و شدت صعود و عوامل دیگری از این دست، متفاوت خواهد بود.
این رشته ورزشی نیروی جسمانی زیادی لازم دارد. برای آنکه بتوان صعود از صخره را به سرانجام رساند، علاوه بر تناسب اندام و چالاکی، به آمادگی ذهنی هم نیاز است. کسی که رو به این رشته ورزشی می‌آورد، باید مشقات آن را تاب بیاورد و از لحاظ ذهنی برای انجامش آماده باشد. سنگ نوردی ورزش مخاطره‌آمیزی است؛ اما علاقه‌مندان به این رشته ورزشی خطر و هیجان نهفته در آن را به چشم مزیت و چالش می‌بینند و از آن استقبال می‌کنند.
ورزش صخره نوردی را چگونه می توان آغاز کرد؟
بیشتر باشگاه های صخره نوردی دوره های مبتدی را برای افراد تازه کار برگذار کرده و آن ها را آموزش می دهند. تنها کافی است برای شروع صخره نوردی یک جفت کفش مناسب تهیه کرده و به یک دیوار مخصوص بروید. مربیان به شما کمک می کنند تا مهارت ورزش مهیج صخره نوردی را یاد بگیرید. حتی شاید بخواهید در فضای باز این ورزش رایاد بگیرید. در این خصوص می توانید یک مربی خصوصی برای خود استخدام کنید.
رشته های سنگنوردی
دیواره‌نوردی: به نوعی از ورزش سنگنوردی (یا صخره نوردی) گفته میشود که در آن صعود بیش از یک طول طناب (یک طول طناب معمولاً ۵۰ متر است) است. دیواره‌نوردی خود دارای انواع متفاوتی از قبیل صعود مصنوعی و صعود طبیعی (یا کلاسیک) است. این سبک‌ها از لحاظ نوع حمایت‌های میانی و میزان اتکای صعودکننده به ابزارها یا توان بدنی خود از هم متمایزند. پارک ملی یوسیمیتی یکی از مشهورترین مکان‌های دیواره‌نوردی میباشد.
سنگنوردی اسپورت: سنگنوردی اسپورت صعودهای کوتاه (میانگین ۲۵ متر) با حمایت طناب از زمین، که صعودکننده تنها به توان بدنی خود متکی میباشد.
بولدرینگ(Bouldering): صعود مسیرهای بسیار کوتاه (تا ۱۵ حرکت) ولی با تکنیک و مهارت. در بولدرینگ حمایت با طناب انجام نمیشود و در عوض از تشک‌های مخصوص استفاده میشود.
سنگ نوردی سالنی: سنگ نوردی سالنی (که نام رسمی آن صعودهای ورزشی است) در ابتدا تلاشی برای شبیه‌سازی سنگ نوردی اسپورت در طبیعت بود که به تدریج به رشته ورزشی مستقلی تبدیل شد. دیواره‌های سنگ نوردی سالنی از جنس فایبر گلاس یا چوب هستند. گیره‌های مصنوعی به وسیله پیچ و مهره روی این دیواره‌ها نصب می‌شوند. این رشته در حال حاضر تحت نظر فدراسیون جهانی صعودهای ورزشی به نام IFSC فعالیت می‌کند.
تجهیزات صخره نوردی
پیش‌تر هم اشاره شد که تجهیزات و لوازم صخره نوردی با توجه به نوع یا زیرمجموعه آن انتخاب می‌شوند. در ادامه می‌توانید تعدادی از مهم‌ترین تجهیزات لازم برای سنگ نوردی را ببینید:
طناب؛
کلاه ایمنی؛
تبر یخ‌نوردی؛
قلاب و گیره؛
هارنس (Harness)؛
کفش صخره نوردی؛
کرامپون (Crampon)؛
اسلینگ صخره نوردی (Sling)؛
ابزار حمایت و فرود (Belay System)؛
اسلینگ کامل یا کوئیک دراو (Quick draws)؛
گچ (صخره‌نوردان با گچی‌کردن دستانشان خطر لیزخوردن را به حداقل می‌رسانند).
اصطلاحات رایج در سنگنوردی
بولدرینگ (Bouldering): سنگنوردی روی تخته سنگهای نسبتا بزرگ و نزدیک به سطح زمین را گویند، به طوریکه از طناب و ابزار سنگنوردی استفاده نمیشود و عمل حمایت با استفاده از حمایت بدنی و تشک های مخصوص صورت میگیرد. علاوه بر این، تمرین بر روی مسیرهای کوتاه سالنی( معمولا ۶ تا ۱۲ حرکت) هم که دارای درجه سختی بالاتری هستند، بولدرینگ به حساب می آید.
کمپوس/ کمپس برد ( campus/ campus board): صعود بدون استفاده از پاها( بارفیکسی) را کمپوس گویند. کمپس بورد ابزاری برای کمپوس زدن است که با استفاده از آن انگشتان دست ها تقویت میشود. تمرین با استفاده از کمپوس برد برای سنگنوردان با درجه کاری ۵.۱۲ به بالا توصیه میشود.
کراکس/ (Crux): به سخت ترین قسمت یک مسیر سنگنوردی کراکس گویند.
Deadpointing: نوعی تکنیک دینامیک است و زمانی صورت میگیرد که حرکت دینامیکی انجام گیرد که گیره ی نهایی آنقدر کوچک باشد که پس از دینامیک زدن نیاز باشد دست کاملا روی جای درست قرار گیرد و گرنه حرکت با شکست همراه میشود.
درای تولینگ(خشک نوردی)/ (Dry Tooling): اگر صعود کننده با استفاده از ابزار یخ نوردی روی دیواره سنگی صعود کند، به این نوع صعود درای تولینگ گویند.
طناب دینامیک: نوعی طناب کوهنوردی است که بخاطر خاصیت کشسانی خود، شدت سقوط را کاهش میدهد و در سنگنوردی استفاده میشود.
جامپ/ (Dyno): وقتی گیره ای آنقدر فاصله دارد که نمیتوان با حرکات استاتیک یا دینامیک به آن دست یافت، باید پرش کرد و گیره مورد نظر را گرفت. به این نوع حرکت جامپ گویند.
فلاش/ (Flashing): فلاش صعود کردن یک مسیر یعنی صعود موفق یک مسیر با اولین تلاش و البته مسیر خوانی با فردی که گیره ها و حرکات را میداند.
صعود آزاد/ (Free Climbing): صعودی که ابزار در آن نقش مستقیم ندارد و فقط برای محافظت استفاده میشود و صعود کننده با استفاده از گیره های مسیر به صعود میپردازد.
مزایای رشته سنگنوردی
تعداد
زیادی از مردم به دنبال تجربه های جدید و ماجراجویی های جالب هستند. به
همین علت است که در سال های اخیر افراد زیادی به صخره نوردی روی آورده اند.
ورزش صخره نوردی یک چالش روحی و جسمی منحصر به فرد برای آن هایی است که به
آن علاقه دارند.
ورزش صخره نوردی به خاطر هیجاناتی که دارد روز به روز
محبوب تر می شود. شاید یکی از دلایل استقبال از ورزش سنگ نوردی نداشتن
محدودیت سنی و جنسی در انجام این ورزش است. صخره نوردی باعث افزایش اعتماد
به نفس، کمک به حل مشکلات روحی و باعث تقویت تمرکز ذهنی می شود.
صخره نوردی و انواع صدمات آن
سنگنوردی, صخره نوردی داخل سالن,عکس صخره نوردیدر ورزش صخره نوردی شکستگی های مچ پا و درشت نی خیلی شایع است.
انواع صدماتی که صخره نوردان متحمل آن می شوند متفاوت است. نگرانی عمده و تازه در صخره نوردی خطر آسیب ها به ویژه در انگشتان و دستها است، تواتر و شدت صدمات در صخره نوردی بستگی به برخی از متغیرها دارد از جمله: تجربه و شرایط صخره نورد، نوع صخره نوری، ارزیابی پیشگیرانه و درمان بعد از ایجاد صدمات. در ادامه به صدمات عمده ای که در صخره نوردی شایع هستند می پردازیم.
• مشکلات حفره کوبیتال: در صخره نوردی زمانی که فشار بر روی محل عضلات بازوئی قدامی و دو سر بازوئی هنگامی که وزنه را به طرف بدن می کشیم رخ می دهد و می تواند منجر به تورم و استرین محل برخورد عضله و تاندون گردد.
• اپیکندیلیتیس جانبی: اپیکندیلیتیس جانبی از صدمات صخره نوردی است که شامل تورم بیرونی ترین تاندونهائی است که عضلات ساعد را به آرنج متصل می کنند. این عضلات اجازه می دهند که بازو باز شود. (در خط مستقیم).
• استرین لیگامنت دوطرفی انگشت: که شامل استرین لیگامنتهائی است (بافتی که مرتبط با استخوانهاست) و مفاصل انگشت را حمایت می کنند. این شرایط معمولاً سبب نیاز به حفظ حمایت درصد بالائی از وزن بدن به وسیله یک انگشت می باشد.
• بین انگشتان (IP): ورم مفصلی از دیگر آسیب های صخره نوردی است که شامل تورم مفصل انگشت و ساختار مایع در کپسول مفصل میباشد، که می تواند منجر به آرتریت شود.
• انگشت صخره نوردان: صدمه ای در صخره نوردی است که منجر به کشش تاندون بازکننده، که به وسیله تاندونهائی که در مفاصل انگشتان از روی همدیگر عبور می کنند حمایت و احاطه می شوند و علت آن این است که شما سعی می کنید وزن بدنتان را با یکی یا دو تا از انگشتان تحمل کنید.
• کارپال تونل سندروم: شرایطی است که در صخره نوردانی که فشار بر روی عصب مدیان دست آنها می آید ایجاد می شود و سبب درد و بی حسی عضو می گردد.
در صخره نوردی آسیب هائی که به شکل سقوط کردن و یا در معرض ارتفاع بالا قرار گرفتن رخ می دهد، می توانند بر قوه تشخیص و هماهنگی چشم و دست کوهنورد تأثیر بگذارند و یا به شکل عدم توجه و دقت شما و دیگر افرادی که با شما صخره نوری می کنند مؤثر باشد. در در ورزش صخره نوردی شکستگی ها (شکستگیهای استخوانها) مچ پا و درشت نی (استخوان ساق پا) که به صورت شایع در صخره نوردان و افرادی که سقوط کرده اند دیده می شوند. در برخی موارد سقوط در هنگام صخره نوردی می تواند آسیب های شدید به سر، گردن و کمر باشد که در نتیجه سبب اختلال جسمانی و یا مرگ می شود.
تغذیه در صخره نوردی
صخره نوردان در هنگام صعود به غذاهای سبک و در عین حال کامل نیاز دارند. قند خون این ورزشکاران نباید کاهش پیدا کند زیرا باعث خستگی، عصبانیت و عدم تمرکز می شود. بهتر است صخره نوردان در طول روز ۵ یا ۶ وعده غذای سبک بخورند. غذاهایی مانند ماست به همراه میوه ها یا تن ماهی با نان می تواند گزینه های مناسبی برای آنان باشد.