بسیاری معتقدند که راگبی بیش از حد خشن است و نباید به عنوان یک ورزش در نظر گرفته شود. حتی برخی از بازیکنان شاغل در NFL (لیگ راگبی آمریکا) اعلام کرده‌اند که به پسرشان اجازه نمی‌دهند راگبی بازی کنند. در مقابل عده‌ای نیز راگبی را یک ورزش خیلی خوب می‌دانند که مزایای زیادی برای ورزشکاران دارد و معتقدند که هشدار رسانه‌ها درباره خطر آسیب دیدگی بازیکنان تنها نوعی جنجال سازی است با فواید ومعایب ونحوه این بازی آشنا شوید.
تاریخچه راگبی
راگبی برای اولین بار توسط ویلیام وب الیس ( William Webb Ellis ) در مدرسه راگبی انگلیس در سال 1823 بوجود آمد. زادگاه راگبی انگلیس می باشد.
نحوه بازی
راگبی 15 نفره یک ورزش گروهی است که در یک زمین چمن مستطیل با دروازه های H شکل در دو سوی زمین و یک توپ تخم مرغی شکل بازی می شود .شکل دیگر این مسابقه با 7 بازیکن انجام می شود که قوانین آن کمی متفاوت است.
مسابقات راگبی در دو نیمه 40 دقیقه ای برگزار می شود . بین دو نیمه، زمان استراحت 10 دقیقه ای وجود دارد.
کسب امتیاز به دو روش انجام می شود:
ترای (Try): بر زمین گذاشتن توپ در محوطه دروازه حریف یک ترای محسوب شده و ۵ امتیاز دارد.
گل: گذراندن توپ با ضربه پا از بین دو تیرک عمودی و بالای تیرک افقی دروازه حریف که به سه روش انجام می‌پذیرد.
در جریان بازی (Dropped Goal) در این حالت توپ باید قبل از شوت زمین را لمس کرده باشد. ۳ امتیاز دارد.
پنالتی (Penalty): یک ضربه ایستگاهی که در صورت خطای بازیکنان تیم حریف زده می‌شود. ۳ امتیاز دارد.
جایزه (Conversion): بعد از به ثمر رساندن ترای یک ضربه ایستگاهی به تیم جایزه داده می‌شود. گل کردن این توپ ۲ امتیاز دارد.
زمین مسابقه بایستی حداکثر ۱۰۰ متر طول و ۷۰ متر عرض داشته باشد. محوطه گل یعنی زمین آن سوی خط عرضی هم حداقل ۱۰ و حداکثر ۲۲ متر باید ادامه پیدا کند.
تیرهای دروازه در مرکز محوطه گل حریف قرار می‌گیرند و ۵٫۶ متر از هم فاصله و تیرک افقی در ارتفاع ۳ متری آنها قرار می‌گیرد. ارتفاع تیرک‌های عمودی بایستی بیش از ۴٫۳ متر باشد؛ و به این ترتیب دروازه شکل H پیدا می‌کند.
در طول مسابقه هر تیم صاحب توپ سعی دارد توپ را به محوطه گل حریف برساند. برای این کار پاس دادن توپ با دست به سمت جلو ممکن نیست. توپ را فقط می‌توان به طرفین یا عقب پرتاب کرد.
پاس دادن توپ با دست نبایستی به سمت جلو انجام شود. شوت کردن توپ با پا به سمت جلو ممکن است اما پس از آن امکان پاس توپ وجود ندارد. ممنوعیت پاس به جلو موجب می‌شود که همه بازیکنان هم تیمی که از بازیکن صاحب توپ به دروازه حریف نزدیکتر هستند، در موقعیت آفساید قرار داشته و در صورت دخالت در جریان بازی خطاکار باشند.
بازیکنان تیم حریف برای تکل بازیکن صاحب توپ یعنی گرفتن و انداختن او به روی زمین تلاش می‌کنند. در این وضعیت بازیکن صاحب توپ نمی‌تواند توپ را نگه دارد و باید آن را پاس داده یا آزاد کند.
قوانین و مقررات ورزش راگبی
1-مارک چیست ؟
مارک یکی از قوانین راگبی است که تیم ها در شرایط خاصی می توانند از آن استفاده کنند.
2- چه زمانی بازیکن می تواند مارک اعلام کند؟
زمانی که تیم حریف شوت زده باشد و بازیکن توپ را عقب تر از 22 خودی و مستقیما بگیرد( یعنی توپ زمین نخورده باشد ) می تواند مارک اعلام کند. همان طور که در قسمت اوت توضیح دادم حتی اگر یک پای بازیکن هم در 22 متر خودی باشد می تواند مارک اعلام کند ، حتی اگر روی خط 22 متر باشد.
3- بازیکن چگونه مارک را اعلام می کند؟
برای اعلام مارک بازیکنی که توپ را گرفته با صدای بلند می گوید مارک. البته معمولا یک دست را هم بالا می برند اما این کار ضروری نیست.
4-پس از اعلام مارک بازی چگونه جریان می یابد؟
مارک حکم فری کیک (free kick) را برای تیمی دارد که مارک را اعلام کرده. یعنی تیم حریف باید حداقل 10 متر عقب تر از محل مارک قرار گیرد. همین طور بازیکنان خودی برای این که در آفساید قرار نگیرند باید پشت توپ باشند.پس از آن بازیکنی که مارک را اعلام کرده باید بازی را با یک کیک ( ضربه به پا ) شروع کند. البته چون مارک مثل فری کیک است تیم می تواند در آن محل در خواست اسکرام کند اما چون معمولا محل مارک نزدیک خط ترای است تیم ها اسکرام نمی خواهند.بنابراین همان بازیکنی که مارک را اعلام کرده و دقیقا از همان محل مارک بازی را با یک کیک آغاز می کند. خیلی کم بازیکنان کیک را به صورت tap and go می زنند ( یعنی ضربه کوچکی با پا به توپ می زنند و بازی را خودشان ادامه می دهند) ، در اکثر موارد بازیکنان کیک را به صورت شوت های بلند و اکثرا به بیرون از زمین می زنند. از آنجا که توپ عقب تر از 22 متر است اوت از محل بیرون رفتن توپ و البته به نفع تیم حریف
فواید راگبی
راگبی نه تنها باعث تقویت قدرت بدنی، سرعت، تکنیک ورزشکاران می‌شود، بلکه چارچوبی فراهم می‌کند که سایر مهارت‌ها را پرورش می‌دهد که از جمله آنها می‌توان به یادگیری سختکوشی، استراتژی، کار گروهی و افزایش مهارت‌های اجتماعی اشاره کرد. این‌ها درس‌هایی هستند که به جوانان کمک می‌کند در زندگی خود موفق بوده و به مشکلات فائق آیند.
راگبی برای تماشاگران هم ورزش جذابی است. مشاهده مهارت ورزشکاران برای تماشاگران لذت بخش است. در نهایت راگبی برای خود ورزشکاران هم باعث ایجاد مقام اجتماعی در دبیرستان یا کالج می‌شود و این موضوع بسیاری را وسوسه می‌کند که راگبی را به صورت حرفه‌ای دنبال کنند تا به شهرت و جایگاه اجتماعی دست پیدا کنند. برای بسیاری از افراد، ورزش آخرین شانس ممکن برای خارج شدن از وضعیت نابسامان زندگی‌شان است.
معایب ورزش راگبی
باید به خطرات آن یک نگاه منطقی داشته باشیم. خطرات راگبی بسیار زیاد و غیر قابل انکار است. هر ساله چند ورزشکار راگبی به دلیل ضربه به سر و یا ایست قلبی جان خود را از دست می‌دهند. همچنین آسیب دیدگی‌‌هایی که منجر به معلولیت دائم شود پدیده نادری نیست. اما واقعیت این است که ضربه به سر در دوچرخه‌سواری نسبت به فوتبال شایع‌تر است. ضربه مغزی هم در فوتبال از راگبی متداول‌تر است.
احتمال این که در مسیر رفتن به تمرین بر اثر تصادف رانندگی جان خود را از دست بدهید، از احتمال مرگ در حین تمرین بیشتر است. اگر به فرزندانمان اجازه ندهیم راگبی بازی کند. آیا می‌توانیم جلوی دوچرخه‌سواری ، بازی در پارک، فوتبال و یا رانندگی آنها را بگیریم؟ چنین تصمیمی بسیار رادیکال و تندروی خواهد بود. در شرایطی که نمی‌توانیم خطر را از بین ببریم، باید سعی کنیم آن را به حداقل ممکن برسانیم.
چگونه خطرات راگبی را کاهش دهیم؟
به گفته متخصصین ورزشی شاید مهم‌ترین و بهترین راه افزایش سطح آگاهی و دانش باشد. آزمایش‌های مناسب پیش از بازی، برخورداری از تجهیزات مناسب و به کارگیری تکنیک‌های صحیح می‌تواند کمک زیادی در این امر باشد، همچنین با کاهش برخوردها می‌توان میزان خطر را هم کم کرد به همین دلیل باید میزان برخوردها را در تمرین کاهش داد. تغییر قوانین و جریمه کردن تکنیک‌های خطرناک نظیر ضربه زدن به سر حریف می‌تواند باعث کاهش خطرات ورزش شود.
تدی روز ولت در سال 1905 این ورزش را از انقراض نجات داد. راگبی پس از آن تغییرات زیادی کرد و پس از مدتی کلاه ایمنی به آن اضافه شد. باید آگاهی مردم درباره اهمیت پیشگیری از آسیب دیدگی افزایش پیدا کند و فرهنگ ورزش نیز دچار تغییر شود تا مفهوم آسیب دیدگی مشخص شود.
راگبی در ایران
راگبی در ایران ورزشی جوان و در حال پیشرفت است. برخلاف ظاهرپر برخورد و مهیج این ورزش، اعضای این کمیته و بازیکنان این ورزش بیش از۷۰ درصد ازقشرهای تحصیل کرده جامعه و جزء متخصصین هستند.
.ساختار مدیریت راگبی در ایران بصورت انجمنی است. یعنی فعالیت راگبی ایران زیر نظر انجمن راگبی کشور که خودش زیر نظر فدراسیون انجمن های ورزشی هست میباشد. متاسفانه راگبی ایران بخاطر شرکت نکردن در برخی مسابقات در رنکینگ قاره و جهان نیست. ولی همیشه تیم سختی برای حریفاش در منطقه بوده.
توسعه راگبی در ایران از بدو تولدش تو این کشور دچار فراز و فرود های زیادی بوده که روند اون در حال حاضر خوب و قابل قبوله.. استان های فارس، قم، تهران، گلستان، مازندران، خراسان رضوی و آذربایجان شرقی از فعال ترین استان ها در راگبی هستند. در ایران راگبی علاوه بر پسران، توسط دختران هم بازی میشه و استان های تهران، اردبیل، گلستان و کرمانشاه از استان هایی هستند که بانوان در آن ها فعالیت بیشتری دارند. همونطور که میشه انتظار داشت تهران در کنار مازندران دارای بیشترین تیم راگبی است
خوشبختانه در سال گذشته چراغ سبز فدراسیون جهانی راگبی با رای اکثریت، باعث شد تا ایران در جمع اعضای فدراسیون جهانی راگبی دنیا قرار گیرد.