شماره 25

ورزش ، نشان پسر از پدر

ورزش ، نشان پسر از پدر
(شنبه ۱۵ دی ۱۳۹۷) ۱۱:۰۰

ارمغان ورزش، سلامت جسم و روح و جان است و اگر نه فقط به صورت فردی، بلکه در خانواده هم پیشینه داشته و مرسوم باشد، فرزندان را نیز از عادات بد و ناپاکی ها دور می کند.

در این شماره از نشریه خانواده پتروشیمی با یکی از همکارانمان در پتروشیمی اصفهان به گفتگو نشستیم که هم خودشان و هم فرزندشان در رشته های تخصصی و به صورت حرفه ای در حوز ه های ورزشی مشغول به فعالیت و افتخارآفرینی هستند؛ پدر در رشته ی کشتی و فرزند ایشان در رشته ی وزنه برداری. در ادامه ی مطلب، ماحصل گپ و گفت ما را با این پدر و پسر موفق خواهید خواند.

ابتدا خودتان را معرفی کنید و از پیشینه ی همکاری تان با پتروشیمی اصفهان برایمان بگویید.

مجید عبدالعظیمی هستم، دارای مدرک تحصیلی دیپلم و به مدت هشت سال است که در کارگاه مرکزی تعمیرات شرکت پتروشیمی اصفهان مشغول به کار هستم.

کشتی را از چه سالی و چگونه فرا گرفتید؟ و اساساً علاقه ی شما به این ورزش از کجا نشأت گرفت؟

کشتی را از سال 1357 در باشگاه تختی نجف آباد، زیر نظر مربی عزیزم، زنده یاد پهلوان حسن قادری شروع کردم و چون سالن تختی، اولین سالن کشتی مجهز در نجف آباد بود؛ نزدیکی ورزشگاه با منزل، انگیزه ای شد که به این ورزش علاقه مند شوم.

در رشته کشتی چه جنبه ی جذابی دیدید که آن را به عنوان رشته ورزشی اصلی خود انتخاب کردید؟ آیا اگر به گذشته بازگردید باز هم رشته کشتی را انتخاب خواهید کرد؟

ورزش کشتی، ورزش پهلوانی و جوانمردی بوده و هست و به همین خاطر به این ورزش علاقه مند شدم و اگر باز هم به دوران نوجوانی برگردم باز هم این ورزش را انتخاب خواهم کرد.

آیا در رشته های دیگر ورزشی نیز تبحر یا عنوانی دارید؟

 بله. در رشته کوهنوردی هم فعالیت دارم. البته عنوان قهرمانی ندارم، اما یکی از ورزش های مورد علاقه ام است.

از مقام ها و افتخاراتی که کسب کردید برایمان بگویید.

در مسابقات کشوری برای اعزام به کشور آلمان، مقام سوم را کسب نمودم و مقام دومی استان اصفهان را نیز در رده سنی جوانان به دست آوردم. در طول آن روزها چندین مقام اول شهرستانها، همچنین مقام دومی آموزشگاه های کشور در کاشان و مقام دومی آموزشگاه های کشور در سنندج را کسب نمودم. بعد از 25 سال دوری از کشتی و ورزش، مجدداً در سال 1395 مقام اول استان اصفهان در وزن 58 کیلوگرم و مقام سوم کشور را نیز احراز نمودم.

از شیرین ترین و تلخ ترین خاطرات خود در کشتی را تعریف کنید.

تلخ ترین خاطره ام از کشتی، فوت ناگهانی مربی ام «زنده یاد، پهلوان حسن قادری» بود که ضربه روحی شدیدی به من وارد کرد و دچار افسردگی شدیدی شدم؛ به طوری که تا مدت ها ازتشک کشتی فاصله گرفتم. اما شیرین ترین خاطره ام، بازگشت مجدد به ورزش کشتی پس از 25 سال بود که با تمرینات مدام، طی 2 سال توانستم مقام سومی کشور را  کسب کنم.

در کشتی چه الگویی را به عنوان الگوی اخلاقی و الگوی فنی خود قبول دارید؟

الگوی اخلاقی و فنی من و شاید تمام کشتی گیران ایران، زنده یاد «جهان پهلوان غلامرضا تختی» است که هیچگاه یاد و نامش از اذهان مردم دلیر ایران فراموش نخواهد شد.

چه شد که فرزندتان امیر هم به سمت ورزش رفت؟ آیا شما در این اتفاق تأثیر داشتید؟

پسرم امیر، با استعداد یابی مربیان ورزشی در مدرسه و تشویق و حمایت های من به ورزش وزنه برداری روی آورد و البته خودش هم به این ورزش علاقه داشت.

نقش خانواده را در کشف و فراهم آوردن شرایط، موفقیت رسیدن فرزندان، چگونه تحلیل می کنید؟

مسلماً یکی از فاکتورهای اصلی موفقیت های یک ورزشکار، خانواده، بویژه والدین او هستند که در شرایط سخت او را حمایت می کنند و به او انگیزه می دهند و بدون تردید، بسیار در پیشرفت و ترقی فرد موثرهستند.

برای جذب جوانان به ورزش چه پیشنهادهایی دارید؟

ابتدا از ورزش های عمومی و همگانی مثل کوهنوردی و پیاده روی شروع کنند و پس از کشف استعداد و پیدا کردن رشته مورد علاقه شان به طور مستمر در تمرینات آنان حاضر شوند و فعل خواستن و توانستن را همواره صرف کنند؛ در این صورت مطمئناً موفق خواهند شد.

چه عواملی را در موفقیت خود مؤثر می دانید؟

پشتکار و علاقه شدید به این رشته و باور و اعتقاد به این نکته که هیچ وقت برای هیچ ورزشی دیر نیست.

و اما آماده ی شنیدن حرف آخر هستیم.

ورزش، مساوی با سلامتی است؛ پس در هر رده سنی هستید ورزش کنید.


گفتگو با امیر عبدالعظیمی

 
لطفاً ضمن معرفی خود از دستاوردهای ورزشی و تحصیلی تان برای ما و خوانندگان مجله بگویید.

با سلام، امیر عبدالعظیمی هستم، دارای مدرک کارشناسی مهندسی صنایع و قهرمان وزنه برداری نونهالان، نوجوانان.، جوانان و بزرگسالان ایران. تاکنون عضو تیم های ملی حفاری اهواز، پیک صبا، ذوب آهن اصفهان و نیروی زمینی ارتش بوده ام و در مسابقات لیگ برتر وزنه برداری کشور، در قالب این تیم ها شرکت کرده ام.

امیرحسین، چگونه وارد دنیای وزنه برداری شدید؟

کلاس پنجم ابتدایی توسط معلم ورزش مدرسه انتخاب وتشویق شدم و بعد از قبولی در تعدادی از تست های آمادگی جسمانی، وارد عرصه ورزنه برداری شدم.

با توجه به این که پدرتان کشتی گیر هستند، چه شد که وزنه برداری را انتخاب کردید و نه کشتی را؟

من در آغاز کار، این ورزش را انتخاب نکردم، بلکه فقط برای تست های آمادگی جسمانی در تمرینات حضور پیدا می کردم که پس از گذشت چند ماه، مربی مان، تکنیک وزنه برداری با چوب را آموزش داد. ( از چوب به عنوان میله وزنه برداری استفاده می کردیم) و کم کم چون در کنار هم سن و سال های خودم تمرین می کردم؛ تصمیم گرفتم این ورزش را به عنوان تفریح ادامه بدهم تاروزی که متوجه شدم این ورزش، قسمتی از زندگی من شده است.

اولین وزنه‌ای که در یک مسابقه رسمی بالا بردید را به خاطر دارید؟

همان طور که گفتم ابتدا با چوب آموزش وزنه برداری را فرا گرفتم و حتی همان ابتدا که در مسابقات کشوری حضور پیدا کردم، ( در رده نونهالان) مسابقات ما، اجرای صحیح و زیبای تکنیک وزنه برداری بود و نه بالا بردن وزنه های سنگین. در واقع، بالا بردن یک میله تقریباً 5 کیلوگرمی و 2 وزنه چوبی، نحوه ی حضور ما در مسابقات بود.

آیا الگویی در زمینه ی وزنه برداری دارید که بر شما اثر گذاشته بود؟

بله آقای مرتضی سیف زاده، دارای عنوان آسیایی و جهانی قبل و بعد از انقلاب که هم اکنون رییس هیأت وزنه برداری استان اصفهان هستند.

چه برنامه ای برای آینده دارید و دوست دارید به چه هدفی در این رشته برسید؟

وزنه برداری در ایران با اینکه پرافتخارترین ورزش المپیکی است و اولین مدال المپیک ایران توسط جعفر سلماسی در این رشته کسب شده، متأسفانه مظلوم ترین ورزش ایران نیز هست.

دوست دارم در کنار کسب عناوین قهرمانی به خود رشته وزنه برداری نیز کمک کرده و در حد توانم کاری کنم که این رشته را به یک رشته پرمخاطب و پرطرفدار تبدیل کنم و جذابیت مسابقات آن را به حد مسابقات فوتبال برسانم.

بزرگ ترین آرزوی ورزشی شما چیست؟

آرزوی من این است که در این ورزش، مربی حرفه ای شوم و بتوانم با تربیت قهرمانان این رشته، علاوه بر شاد کردن دل مردم، پرچم پرافتخار کشور ایران را در میادین ورزشی جهان به اهتزازدرآورم و همانطور که گفتم این ورزش را هم مانند ورزش فوتبال پرآوازه کنم.

نقش پدر و به طور کلی خانواده را در موفقیت امروز خود چگونه می بینید؟

خانواده ام نقش بسزایی در موفقیت من داشته اند؛ از تشویق های پدرم تا حمایت های دلسوزانه مادرم؛ امیدوارم روزی بتوانم زحمات ایشان را جبران کنم و همواره باعث سربلندی و افتخار آنها باشم.

و سخن آخر؟

اولین درس ورزشی که پدرم به من داد را دوست دارم به خوانندگان این نشریه تقدیم کنم:

پوریای ولی گفت:

که صیدم به کمند است از همت داود نبی بخت بلند است

افتادگی آموز اگر طالب فیضی هرگز نخورد آب زمینی که بلند است.

گفتگو:روابط عمومی و حوزه مدیریت پتروشیمی اصفهان

تعداد بازدید : ۲,۲۰۱