این بازنشسته پتروشیمی گفت: شبی که قرار بود در مورد پتروشیمی ایران – ژاپن توافق کنند ما در چاپخانه مرتب قراردادهای مربوطه را چاپ می کردیم و می فرستادیم. آن شب برف سختی امده بود و همه نگران بودند، تا اینکه صبح فردای آن شب اعلام کردند که قرار است یک میلیارد دلار ژاپن به ایران بدهد تا قرارداد را فسخ کند و این خبر برای پتروشیمی خیلی خوب بود.
او که در سال 1318 متولد و از سال 1342 وارد صنعت پتروشیمی شده است، می گوید : در زمانی که من وارد این صنعت شدم پتروشیمی هنوز وجود نداشت و تنها پرویز مرآت ، به طور همزمان دبیر شورای عالی صنایع پتروشیمی و رئیس اقتصادی سفارت فرانسه بود.
وی گفت: در سال 1343 در خیابان فردوسی، ساختمانی به نام آفتاب شرق را اجاره کردند و شورای عالی صنایع پتروشیمی در انجا فعال و بعدهاتبدیل به دبیرخانه شد. نیروی زیادی آن زمان وجود نداشت و تقریبا بیشتر امور را در آن دوره ما انجام می دادیم و در مجموع تا زمانی که به زیرمجموعه شرکت نفت منتقل شدیم حدود 70 نفر بودیم.آن زمان مجموعه ما وابسته به وزارت اقتصاد و سازمان برنامه و بودجه بود و ما مکان مشخصی نداشتیم. پس از مدتی شرکت نفت آنجا را زیر نظر خود گرفت و کود شیمیایی شیراز اولین جایی بود که به عنوان زیرمجموعه پتروشیمی قرار گرفت.
احمدی یادآور شد که در این سالها امورات گمرکی و اداری و دفتری را انجام می دادم با ارتقا تحصیلاتم توانستم دیپلم را بگیرم و بعد مسئول چاپخانه و بعد هم رئیس بخش خدمات تخصص شدم و چندین سال بعد در همین مسئولیت بودم تا بازنشسته شدم.
وی که یکی از با سابقه های صنعت پتروشیمی است، اعضای شورای عالی صنایع پتروشیمی نظیر آقایان فرزین، مرآت ، خدام ، غزنوی ، کبیر، طباطبایی، الهی پناه ، تکش ، قندهاری، مهدوی و ... را به یاد دارد و می گوید: تعداد ما د رآن دوره حدود 70 نفر بودند و خود آقای مرآت تضمین کرد که همه ما در شرکت نفت استخدام شویم و این کار را هم کرد.
من نیز در سال 1378 بازنشسته شدم و مهندس میر هاشمی جایگزین من شد. پس از مدتی ساختمان را از فردوسی به خیابان 16 آذر نبش خیابان نصرت منتقل کردند. زمانی که من بازنشست شدم صنعت پتروشیمی 12 هزار نفر نیرو داشت .
وی با اشاره به شرایط درآمدی خود در این سالها گفت: زمانی که ما 400 تومان حقوق می گرفتیم ، به ما می گفتند به کسی نگوئید که اینقدر حقوق می گیرید، چرا که کسی که 30 سال است خدمت می کند 300 تومان حقوق می گیرد و آن موقع 400 تومان خیلی پول بود.